WYDANIE I, rok 2011

Autor: Carlos Ruiz Zafón

Tytuł polski: Pałac Północy

Tłumaczenie: Katarzyna Okrasko, Carlos Marrodan Casas

Wydawnictwo: Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA

Ilość stron: 287
Okładka: miękka

Nauczyliśmy się, że niezależnie od tego, jaką drogę obierzemy, i tak nie będzie nam dane zadecydować o własnym losie.

Pałac Północy jest książką, przy której uświadamiamy sobie wiele ważnych prawd życiowych, pełną refleksji i trudnych tematów. Na samym początku wita nas notatka od autora, w której informuje nas, że chciał stworzyć książkę, którą miałby ochotę przeczytać w każdym wieku, niezależnie od tego czy byłby dzieckiem, nastolatkiem, czy osiemdziesięcioletnim starszym panem. Przyznaję, że udało mu się to niemal w stu procentach: jestem pewna, że sięgnę po tę książkę jeszcze kilka razy, w różnych okresach mojego życia. Jednak napisałam słowo niemal nie bez przyczyny. Nie chciałabym czytać Pałacu Północy w czasie dzieciństwa. Ta książka porusza ciężkie, trudne tematy i nie owija w bawełnę. I, mimo że na początku może się taka nie wydawać, jest naprawdę ciężką lekturą.

Akcja książki rozgrywa się w roku 1932, w Kalkucie, a jej głównymi bohaterami są nastolatkowie zamieszkujący sierociniec St. Patrick's. Wielkim plusem dla autora jest wprowadzenie wielu bohaterów, z których każdy ma własną, wyjątkową osobowość. Dodatkowo, Zafón w naprawdę mistrzowski sposób opisuje przyjaźń, idealnie przekazuje w swoich książkach to, jak ona wygląda i na czym polega. Przyjaźń między nastolatkami dodaje tej książce uroku, którego od dawna poszukiwałam w literaturze.
Bardzo podoba mi się również styl, w jakim ta książka została napisana. Piękne, rozbudowane porównania i opisy działają świetnie na wyobraźnię, a notatki pisane przez Iana, które poprzedzają każdy rozdział, sprawiają, że wszystkie wydarzenia i postacie wydają się jeszcze bardziej realne.

Obawiam się, że gdybym zdradziła wam fabułę, a następnie przeczytalibyście opis z tyłu książki, mielibyście zbyt wiele momentów zaspoilerowanych. W dodatku, po przeczytaniu kilkunastu pierwszych stron można się domyślić połowy rzeczy... A przynajmniej tak mi się wydawało.
Zacznę od tego, że przez dobre dwieście stron książka mnie szczególnie nie zaciekawiła. Wydawała mi się dość przewidywalna, w niektórych momentach musiałam czytać akapit parę razy, ponieważ odpływałam myślami gdzieś dalej zamiast skupić się na fabule, a połączenie XX-wiecznej Kalkuty z elementami fantastycznymi zupełnie mi nie pasowało.
Nawet sobie nie wyobrażacie, jak teraz żałuję mojej niechęci do Pałacu Północy przez większą jego część.

Taktyka to kombinacja małych kroków, które stawiasz, żeby dojść do wybranego celu. Strategia to kroki, które stawiasz, kiedy nie masz już dokąd iść.

Nagle, po tym jak przebrnęłam przez tych dwieście stron, okazało się, że nic nie było tym, czym się spodziewałam, że będzie, a cała otoczka fantasy (pociąg widmo, krzyki małych dzieci, duch Księżniczki Światła) nagle nabrała sensu i wielkiego znaczenia.
Ostatnie strony sprawiły, że spojrzałam na tę książkę z całkowicie nowej perspektywy i tak bardzo się z tego cieszę.
Nigdy nie zdarzyło mi się płakać podczas czytania, a przynajmniej nie pamiętam takiego momentu. Często zdarza mi się uronić łzę lub dwie, jednak nic poza tym.
Dwie ostatnie strony sprawiły, że łkałam i szlochałam tak, jak tego nie robiłam od dobrego roku. Nic mnie nie przygotowało na tak wzruszające i emocjonalne doświadczenie.

Pałac Północy to pierwsza książka Carlosa Ruiz Zafóna, z którą miałam do czynienia i to pierwsze spotkanie z jego literaturą uważam za bardzo udane. Świetne opisy wydarzeń jak i relacji międzyludzkich, efekt całkowitego zaskoczenia czytelników oraz dobrze wykreowane postacie sprawiają, że na pewno sięgnę po kolejną książkę tego autora.
I nie, nie zapomniałam o tych dwustu stronach, podczas których nie widziałam tej powieści jako coś więcej niż całkiem niezła, ale bez szału. Właśnie z powodu tych dwustu stron nudy jeszcze bardziej chcę przeczytać książki Zafóna, jak dziwne by się to nie wydawało. A to wszystko dlatego, że powoli można nauczyć się doceniać te mniej ciekawe momenty i dostrzegać w nich te ukryte motywy, na które wcześniej nie zwracało się uwagi.

Książkę zdecydowanie poleciłabym wszystkim wielbicielom książek, nie tylko dlatego, że powieści tego autora można uznać za klasyki, ale również ze względu na lekcje o przyjaźni, rodzinie i życiu, które przedstawione w tak dosadny i mocny sposób, wywierają wielkie wrażenie i mogą odbić się pozytywnie na naszej przyszłości.

Miłego, odprężającego weekendu,
Nûphi

1. Jakie są Twoje ulubione kanały na booktube'ie?

Głównie oglądam angielskich booktube'rów, dopiero ostatnio zaczęłam poznawać tych polskich.

• polandbananasBOOKS

Christine Ricci to świetna amerykańska booktube'rka, na której kanale możemy obejrzeć różne tagi, recenzje książek (czasem też filmów bądź seriali). Do niektórych filmików zaprasza pisarzy (np. Tehereh Mafi, autorkę Dotyku Julii oraz jej męża, Ransoma Riggs, autora Osobliwego Domu Pani Peregrine), a raz zdarzyło jej się nawet nagrać filmik z aktorami Shadowhunters.
Wszystkie jej filmiki są zabawne, pełne energii i muszę przyznać, że najczęściej od razu po przeczytaniu książki szukam recenzji danej pozycji na jej kanale, ponieważ nie mogę się doczekać co ma do powiedzenia na temat fabuły i bohaterów!

I nie dajcie się zwieść nazwie jej kanału - Christine nie jest w żaden sposób powiązana z Polską. W jednym ze swoich filmików tłumaczy, czemu akurat taką nazwę sobie wybrała i, przysięgam, ta historia jest zabawna i pokręcona ;)

• jessethereader 

Jesse jest dobrym przyjacielem Christine i często nagrywają wspólnie filmiki, to właśnie w ten sposób odkryłam jego kanał. U Jesse'go możemy obejrzeć mnóstwo recenzji, które, w przeciwieństwie do  tych robionych przez Christine, są zdecydowanie krótsze, ale za to bez spoilerów wyjaśniają, czemu powinieneś przeczytać tę książkę.

Udało mu się tez przeprowadzić wywiad z autorką Szklanego Tronu, Sarah J. Maas i wyszło mu to świetnie. W dodatku bardzo często robi filmiki, w których opowiada o problemach książkoholików, w bardzo zabawny sposób. W ogóle najczęściej tryska poczuciem humoru, chociaż jest bardziej sarkastyczny niż Christine.

• ProblemsofaBookNerd

Ten kanał prowadzi wspaniała CC, która jest chyba najbardziej uroczą, miłą i zabawną osobą na świecie. Zawsze ją oglądam na poprawę humoru albo żeby dorzucić nowe książki do mojego TBR. Ma wiele filmików nie tylko książkowych, ale i o tematyce disneyowskiej. Bardzo podoba mi się jej seria If you like that, try this, której ma kilka edycji oraz lista książek LGBTQ+.
U niej znajduje się mniej recenzji książek z gatunku YA (których przewaga jest u Christine i Jesse'go), a za to więcej innych rodzajów książek, chociaż CC w ogóle rzadko recenzuje. Ona woli się skupiać na opowiadaniu o samej fabule, zazwyczaj podczas rozpakowywania danej książki, a rzadko robi osobne filmiki, aby o tej książce porozmawiać. Ma u siebie też wiele tagów i jeszcze więcej wrap-upów.

• Sam's Nonsense

Kanał Sam ma wiele filmików książkowych, ale nie skupia się tylko na nich - robi też wiele filmików, które robią zwyczajni YouTube'rzy. Można u niej obejrzeć rankingi seriali, próbowanie zagranicznych słodyczy, filmiki o makijażu bądź o zwierzętach, Każdy znajdzie coś dla siebie :)
Odkryłam ją, kiedy szukałam recenzji książek Robin Hobb, a Sam ma wiele filmików o jej trylogiach. Jest jedną z nielicznych osób na booktube'ie, które znają, lubią i polecają książki tej autorki i to właśnie dzięki temu zaczęłam ją oglądać.

• lilacwix

Jej kanał jest dość świeży, ma dopiero 5 miesięcy, a już ma ponad dwa tysiące subskrypcji! Zdecydowanie zasługuje na jeszcze więcej, ponieważ prowadzi ten kanał świetnie. Jej filmiki obejmują głównie recenzje książek bądź tagi, a ostatnio zaczęła dodawać serie filmików, w których opowiada o swoich książkach z dzieciństwa. U niej również przeważają książki z gatunku YA, wiele mówi o książkach Brandona Sandersona, więc jeśli ktoś się nimi interesuje, to znajdzie osobę do dzielenia się swoimi emocjami związanymi z tymi książkami ;)

• P42

Paweł recenzuje wiele książek o najróżniejszej tematyce, chociaż zazwyczaj trzyma się przy fantastyce. Jednak na jego kanale można znaleźć jeszcze książki sci-fi, kryminalne, klasyki polskiej literatury. Opowiada również o swoich ulubionych serialach oraz o muzyce, a przy każdym filmiku w tle słychać muzykę klasyczną, co jest bardzo przyjemne podczas oglądania i zupełnie nie przeszkadza w skupieniu się na słowach Pawła. 

On również jest wielkim fanem Sandersona, a ostatnio razem z Remi nakręcili Z mgły zrodzony TAG!

To są booktube'rzy, których najbardziej lubię oglądać. Poza nimi ostatnio poznałam i polubiłam kanały tj. Padida, Maja K., Przyczajony Hasacz, TheBookTuber, InkBonesBooks, padfootandprongs07.

Szczególnie polecam Wam oglądanie zagranicznych kanałów książkowych, zdecydowanie pomaga to w lepszym opanowaniu języka. A booktube'rzy, którzy zostali przeze mnie wymienieni, mają naprawdę ładny, łatwy do zrozumienia, czysty akcent.

2. Czy miałaś chwile zwątpienia i chciałaś zrezygnować z prowadzenia bloga?

Tak, miałam. I nawet na jakieś kilka miesięcy zrezygnowałam. Przez długi czas tego żałowałam, ale nie czułam się gotowa na prowadzenie bloga.
Cieszę się, że postanowiłam do tego wrócić i uaktywnić ten blog - dopiero po jakimś czasie zaczyna się doceniać fakt, że można przelać wszystkie swoje myśli, podzielić się przemyśleniami z innymi i prowadzić dyskusje na interesujące tematy. Teraz, kiedy już się w to mocniej wkręciłam, myśl o zrezygnowaniu nawet mi do głowy nie przyszła i mam nadzieję, że w najbliższym czasie nie przyjdzie :)

3. Na co zwracasz uwagę przy wyborze książki?

Pewnie wiele osób mnie teraz zruga i zacznie krzyczeć, że "nie ocenia się książki po okładce!", ale przyznaję się, że niestety zwracam dużą uwagę na okładkę oraz na grzbiety. Książki są jednym z najważniejszych elementów mojego życia i chyba jedynym, na którego estetyce mi naprawdę zależy.
Zwracam również uwagę na autora danej książki, szczególnie jeśli skojarzę jego nazwisko z jakąś pozytywną opinią z booktube'a lub blogów książkowych.

Lubię też czytać z tyłu opinie innych autorów bądź wydawców. Czuję się bardzo zachęcona do książki, kiedy widzę, że autor, którego uwielbiam, jest zachwycony tą książką.

4. Jak radzisz sobie z kacem książkowym?

Rzadko przechodzę przez tzw. kaca książkowego, jednak kiedy już się pojawia to staram się opowiadać jak najwięcej o książce, przez którą go mam. Najczęściej mój brat oraz przyjaciele są bardziej poszkodowani ode mnie, ponieważ potrafię nawijać im bez przerwy o wspaniałości fabuły, bohaterach, ciekawostki o autorze, etc. ;)

5. Czy kiedykolwiek spotkałaś się z niemiłymi komentarzami odnośnie tego, że czytasz?

Tak, spotkałam się.
Byłam wtedy mała, miałam prawie dziewięć lat i odkryłam Harry'ego Pottera. Czytałam wszędzie i wolałam spędzać czas z książką niż z kolegami i koleżankami z klasy - wtedy nie potrafiłam pogodzić ze sobą tych dwóch czynności, więc wybrałam czytanie.
Z mojej szkoły były organizowane wypady na basen, a autokarem jechaliśmy tam około czterdziestu minut. Jak lepiej spędzić ten czas niż z przyjemną lekturą? Zawsze w autokarze siedziałam sama i spokojnie czytałam aż w pewnym momencie ktoś uznał, że zabawnie będzie mi przeszkadzać, zabierając książkę. Potem stało się to już niemal tradycją - wchodziłam do autokaru, czytałam przez jakiś czas, a potem moja książka była zabierana. Między innymi przez to, że ciągle siedziałam z nosem w książkach, inni uczniowie nazywali mnie kujonem.
Teraz, z perspektywy czasu, te wspomnienia wydają mi się zabawne i pełne typowego dla dzieci przekomarzania, którego nikt raczej nie uniknie. Jednak kiedyś sprawiło to jedynie, że jeszcze chętniej sięgałam po książki, aby unikać interakcji z ludźmi - skończyło się na zakazie czytania przez kilka tygodni, nadanym przez moich rodziców ;)
A poza tym, mniej więcej w tym samym czasie, na kolonii pewien chłopiec powiedział, że się mnie boi, bo czytam zbyt wiele i to nie jest normalne. Akurat ta sytuacja bardzo mi się spodobała i wykorzystałam daną mi szansę - zaczęłam z nim rozmawiać, miło spędzając przy tym czas. Zdecydowanie urozmaiciło to kolonie :)

6. Co zmieniło się w Twoim życiu, gdy odkryłaś magię czytania?

Nie jestem pewna, ponieważ nie pamiętam zbyt dobrze lat, w których nie czytałam. Od dziecka mi to towarzyszyło - albo rodzice czytali mi na dobranoc, albo ze starszym kolegą oglądaliśmy książki, próbując sklecić jakiekolwiek słowo.
Jestem za to przekonana, że gdybym nie lubiła czytać, nie spotkałabym moich przyjaciół, nie doceniałabym mocy jaką ma wyobraźnia, nie dostrzegałabym tak wielu dobrych cech w innych. Na pewno nie byłabym sobą, a całkiem lubię aktualną mnie ;)
Dziękuję za to pytanie. Uświadomiłam sobie rzeczy, nad którymi wcześniej się nawet nie zastanawiałam, a wychodzi na to, że powinnam była to zrobić, aby dojść do ważnych wniosków.

7. Czy często zakochujesz się w bohaterach literackich?

Nie, nie sądzę. Często jestem pod wielkim podziwem ich charakteru bądź czynów, ale moje ukochane postacie książkowe traktuje bardziej jak traktowałabym własne dzieci. Jestem z nich dumna, kiedy robią coś dobrego, martwię się o nich, kiedy grozi im niebezpieczeństwo, cieszę się, kiedy i oni są szczęśliwi.
Jednak abym w ogóle zaczęła w taki sposób traktować jakąś postać, muszę się do niej naprawdę przywiązać, musi się czymś wyróżnić na tle innych, abym ją spostrzegła w nowym, wyjątkowym świetle.

8. Sprawdzasz, jak wyglądają autorzy powieści?

Tak, zawsze to robię.
Nie wyobrażam sobie czytania książki bez znajomości podstawowych informacji o autorze, tj. wygląd, kraj zamieszkania i urodzenia, rodzina.
A następnie zaczynam ich śledzić na różnych portalach społecznościowych.
Muszę się teraz wydawać jakimś strasznym stalkerem... ;D
Tak czy inaczej, lubię znać takie drobne szczególiki na temat autora.

9. Czytanie w dzień czy w nocy?

Nie jestem w stanie wybrać!
W dzień można wyjść czytać na świeżym powietrzu, jest jasno i przyjemnie, ale to w nocy jest prawdziwy klimat! Można siąść pod kocem z kubkiem czegoś gorącego i zaczytać się w lekturze. A jako że noc jest czasem odpoczynku, nie trzeba się obawiać, że ktokolwiek lub cokolwiek nam przeszkodzi.
Myślę, że to wszystko zależy też od formy, w jakiej czytamy książkę. Moją decyzją końcową będzie:
Dzień: czytanie książki w formie papierowej
Noc: czytanie na czytniku; e-booku

10. Grube czy cienkie książki?

Grube.
Kiedy książki są cienkie mam mniejszą ochotę, aby je przeczytać - wydaje mi się, że skończę je za szybko. A z drugiej strony, jeśli już się zabieram za taką książkę, a czytanie idzie mi wolno, to wściekam się na siebie za to, że jeszcze jej nie skończyłam. Pokomplikowane rozumowanie, ale tak jest.
Natomiast takie grubaski jak książki Sandersona, 600-700 stron to spełnienie marzeń <3 Wyglądają ślicznie na półce, nie kończą się szybko i można zapoznać się lepiej z bohaterami i fabułą, akcja ciągnie się przez długi czas, a nie jedynie podczas ostatnich kilku rozdziałów. Jedynym minusem jest trudność, z jaką się taką książkę gdziekolwiek ze sobą zabiera...

11. Wolisz aktywny wypoczynek, czy może jednak bierny?

Nie ukrywam, że nie należę do zbyt aktywnych osób. Jeśli czuję potrzebę spędzenia czasu aktywnie, to go tak spędzam, jednak nie jest to bardzo częste.
Zdecydowanie wolę wypoczynek bierny, podczas którego najlepiej mi się myśli, mogę się też zregenerować i wypocząć.
Chociaż, nie wiem czy znacie coś takiego jak Workout Challenge.
Jest to zestaw ćwiczeń, który samemu można wykonywać podczas oglądania filmu/serialu. Ustalacie sobie, że np. za każdym razem, kiedy ktoś w danym serialu umrze, robicie 10 pompek, itd.
Ja delikatnie to przerobiłam na Book Workout Challenge. Udało mi się go robić na razie jedynie podczas czytania Króla Kruków, ale mam nadzieję, że niedługo znowu do tego wrócę, ponieważ było naprawdę fajnie! Na kartce zapisałam sobie różne rzeczy, które często się powtarzają w tej części i podczas czytania zaznaczałam, ile razy dana czynność się powtarza. Następnie, pod koniec każdego rozdziału, wykonywałam tyle ćwiczeń, ile się ich nazbierało przez ten jeden rozdział :)
Przyjemne z pożytecznym!

To już wszystkie pytania! Naprawdę świetnie się bawiłam odpowiadając na nie.

No nie, teraz najgorsza część, nad którą martwiłam się cały czas: muszę nominować kolejne blogi oraz napisać własne jedenaście pytań. Szczerze mówiąc, wciąż nie mam na nie za bardzo pomysłu, tak samo zresztą jak na blogi do nominowania, jednak postaram się coś wymyślić.
Do wszystkich osób, które zostaną przeze mnie nominowane: jeśli nie będzie ochoty odpowiadać na te pytania, to całkowicie to rozumiem, nie musicie.

Dobrze, zacznę może od pytań:

1. Czy segregujesz swoje książki w jakiś szczególny sposób na półce? Kolorami, alfabetycznie, wysokością, etc?
2. Jakich cech wymagasz od dobrej książki?
3. Jak dużą uwagę zwracasz na okładki?
4. Wybierz trzy książki, które ostatnio przeczytałeś/łaś. Jedną z nich możesz przeczytać ponownie, druga musi zostać napisana ponownie, a trzecia spalona. Którą książkę dopasujesz do której kategorii?
5. Czytasz książki w innym języku niż polski?
6. Zastanawiasz się nad napisaniem książki w przyszłości? A może już coś w tym kierunku robisz?
7. Gdybyś miał/a przeprowadzić wywiad ze swoim ulubionym pisarzem/pisarką, jakie pytania byś mu/jej zadała?
8. Ulubiona i najmniej lubiana przez Ciebie okładka książki, która znajduje się w Twojej biblioteczce?
9. Co sądzisz o klubach książkowych? A może do jakiegoś należysz?
10. Gdybyś miał/a możliwość zmienienia płci jednej z postaci literackich, kogo byś wybrał/a?
11. Co sądzisz o polskich autorach książek?

Przyznaję, że nie było tak strasznie jak myślałam, że będzie. Po wymyśleniu pierwszych trzech pytań, reszta poszła zdecydowanie łatwiej :)

Osobami, które nominuję, są: